Ρυτίδες

δεν έχω τίποτα πιά,
Να γυμνά τα χέρια μου¨
κωμικό συμπλήρωμα ανημποριάς
στραβοχυμένης
Σάρκας

Τώρα μονάχα ρυτίδες
στοιβάγματα ελεεινά
του αγριεμένου δρόμου
της Εμπειρίας 

Φορτώνω μεθοδικά
το κάρο του Χρόνου μου
με την τελευταία γενναία
Σοδειά του Ανεκπλήρωτου 

Κι ελπίζω
τα ανίκανα τούτα
Άκρα μου
να οπλιστούν
για μια στερνή φορά
...